خراسان غربی (ایالت نیشابور)؛ این ناحیه یا بخشی از آن، در دوران پیش از اسلام ابرشهر نام داشت و یکی از مناطق ایرانزمین در دوران هخامشیان، سلوکیان و اشکانیان بودهاست.[1] در دوره پارتیان (اشکانیان)، ناحیه رِیوَند نیشابور یکی از نیایشگاهها و زیارتگاههای مشهور ایران باستان به شمار میآمد و آتشکده آذربرزین مهر که در نزد پارتها احترام بخصوصی داشت، در کوه رِیوَند جای داشت و وجود این آتشکده، زائران بیشماری را در سرتاسر دوره پارتی به این منطقه میکشانید.[2] ابرشهر، در طی دوران اشکانی، رونقی فراوان یافت؛ چنانکه در پایان عهد اشکانیان و آغاز روزگار ساسانیان، منطقهای شناخته شده بود.[3]
در دوره ساسانیان؛ خراسان، یکی از چهار استان مهم کشور به شمار میآمد؛ این استان، به چهار بخش تقسیم میشد و این بخشها عبارت بودند از: مرو، نیشابور، هراتو بلخ.[4] از دوره ساسانیان است که این ناحیه، برگرفته از نام شاپور ساسانی، نام نیوشاپوهر (نیشاپور، نیشابور) گرفته و به عنوان کرسی ولایت ابرشهر[5] دوره رونق روزافزون خود را آغاز نمود. طبری، ابرشهر (نیشابور) را در کنار مرو، بلخ، گرگان، سیستان و خوارزم، جزو متصرفات اردشیر بابکان، بنیانگذار سلسله ساسانیان آورده و در کتیبه? شاپور در کعبه زرتشت، نام ابرشهر، نیز در حدود مرزهای ایرانشهر و از باجگذاران ساسانی ذکر شدهاست. ابرشهر در این زمان، یکی از استانهای وسیع مملکت محسوب میشد[3] و ارغیجان، اسپراین، جوین، بیهک، بیهق، باخرز، خواف، زوزن، زام (جام) و زاوه، رستاکهای مهم آن بودند.[6] مرزبان یا فرمانروای این منطقه، دارای لقب اختصاصی کنارنگ بود.[7] در این دوران، حاکمانی که از خانواده سلطنت بودند لقب «شاه» داشتند و نیشابور یکی از ولایتهای 26گانه در ایران بود که حاکم آن، شاه نامیده میشد.[8]
منابع:
1. بهزاد نعمتی. نامشناخت؛ ابرشهر، نیشابور. . خراسانپژوهی، ش. شماره 2 (سال اول، پاییز و زمستان 1377): ص193.
2. مری بویس. زردشتیان؛ باورها و آداب دینیآنها. ترجمه? ترجمه عسگر بهرامی. تهران: انتشارات ققنوس، 1389. ص117.
3. دانشنامه ایران. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، 1384. ص111.
4. دانیل آل آلتون. تاریخ سیاسی و اجتماعی خراسان در آغاز حکومت عباسیان. ترجمه? مسعود رجبنیا. تهران: شرکت سهامی انتشار، 1367. ص12.
5. ایران در زمان ساسانیان. ترجمه? رشید یاسمی. تهران: صدای معاصر، 1393. ص161.
6. تاریخ فرهنگ و تمدن ایران در دوره ساسانیان. تهران: فرهنگ مکتوب، 1385. ص25.
7. ایران در زمان ساسانیان. ترجمه? رشید یاسمی. تهران: صدای معاصر، 1393. ص98.
8. تاریخ ایران باستان. تهران: دنیای کتاب، 1375. ج4، ص 2848-2849.
«خراسان غربی» در اصطلاح جغرافیای تاریخی و فرهنگی به بخش غربی خراسان بزرگ گفته میشود. این ناحیه، خراسان کنونی ایران را در گستره پوشش خود قرار میدهد. «نیشابور» تقریبا در مرکز جغرافیای این ناحیه گسترده قرار میگیرد و قرنها (بویژه در دوران اوج شکوفایی خراسان و ایران بزرگ فرهنگی) مرکز حکومتی و کانون تحولات سیاسی - اجتماعی، و امروزه نیز گرانیگاه تاریخ و پایگاه هویت فرهنگی این ناحیه میباشد.
عباس قدیانی در کتاب «تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران در دوره ساسانیان» با بهرهگیری از اطلاعات جغرافیایی کتابهای «موسی خورنی» (مورخ معروف ارمنی در قرن پنجم میلادی)، «شهرستانهای ایران» (به زبان پهلوی)، و مجموعه کتابهای «مسالک و ممالک» (دوره اسلامی، در علم جغرافیا)؛ ایران در تقسیمات سیاسی دوره ساسانیان را دارای چهار بخش یا چهار پاذکس دانسته است: اپاختر (ایالت شمالی)، خراسان (ایالت شرقی)، نیمروز (ایالت جنوبی) و خوروران (ایالت غربی). ایالت خراسان یا ولایات شرقی ایران در این دوران عبارت بودند از: کومش، ورکان (گرگان)، ابرشهر (نیشابور)، مرو، هرو (هرات)، نسای میانک، تالکان (طالقان)، بژن (آبشین)، گوزگان (جوزجان)، اندراب، وست (خوست)، هروم (هماره)، سمنگان (ماوراءالنهر)، زم، پیروز نخجیر، دزین آوازک (دزآوازه)، ورچان (وروالیز)، منسان، گچک (گزه)، آسان (چهاریک)، بهل بامیک (بخل بامیان)، ترمذ، چریمنکان (صرمنجان)، شیربامیکان (شیربامیان)، دزروئین (پیکند)، پرکان (فرغان). این کتاب، توابع منطقه خراسان غربی (ابرشهر یا نیشابور) را چنین برشمرده است: «اپرشهر یا ابرشهر، همان نیشابور امروز باشد و روستاهای مهم آن از این قرار بود: ارغیجان، اسپراین، جوین، بیهک (بیهق)، باخرز، خواف، زوزن، زام (جام). حاکم این ولایت (نیشابور) لقب کنارنگ داشت.»
منبع: «تاریخ، فرهنگ و تمدن ایران در دوره ساسانیان»، عباس قدیانی، تهران، انتشارات فرهنگ مکتوب، 1385، ص17-27.
خراسان غربی (بخش غربی خراسان بزرگ)، در نسکها و متون تاریخی و جغرافیایی کهن به نام «ایالت ابرشهر» یا «ربع نیشابور» نیز شناخته میشود
بازدید امروز: 36
بازدید دیروز: 9
کل بازدیدها: 33636